Onrecht

Famke Louise. Ik had nog nooit van haar gehoord. Nu volg ik de modetrends ook niet echt, dus zal dat ook geen verrassing zijn. Wat me niet is ontgaan, is de aandacht die ze kreeg voor haar nieuwe documentaire, waarbij het publiek in eerste instantie volledig op het verkeerde been werd gezet.

Wat gebeurde er?
Famke Louise postte een tijdje terug een foto op haar Instagram account. Hierop was te zien dat ze tussen rijen bont liep. Ze voegde er aan toe dat ze op zoek was naar een geschikt bontje voor haar nieuwe kledinglijn. Of tenminste, het was haar intentie dat dit zo leek.
Het was een vreselijk gezicht. Met mij verafschuwden velen de foto. De reacties waren dan ook niet mals.
Later die dag bleek het om een publiciteitsstunt te gaan. De foto was echt, maar was gemaakt voor haar documentaire om de Chinese bontindustrie te ontmaskeren.

Slecht nieuws verkoopt
Bravo voor het feit dat zij zich hard maakt voor (het welzijn van) de dieren. Maar waarom laat het dan toch een nare smaak achter?
De aandacht die zij op deze manier genereert, raakt me. Schijnbaar verkoopt het beter om mensen boos te maken dan een bericht waarin ze vertelt waarom ze deze industrie verafschuwt en hier iets aan wil veranderen.
En dat vind ik erg.
Waarom voelen we toch altijd zo’n drang om juist dat negatieve de aandacht te geven? Als het al echt was geweest, wat had onze mening, onze oordelen daar dan aan veranderd? Helemaal niets.

Angst en woede
Journalist Charles Groenhuijsen zei het ooit heel treffend: “Journalistiek is als een spiegel. Het zou ons de wereld moeten laten zien zoals ze is, maar dat doet het niet. Het is altijd de negatieve kant. De consequentie van deze negatieve houding, is dat mensen de wereld op een negatieve manier gaan bekijken. Het maakt ze bang en boos.”
De media pikte de ophef op. De foto was inmiddels van het instagram-account verwijderd. Dit leek de boosheid van de massa alleen maar groter te maken.

We hebben de test gehaald
Bepaalde media wisten van de stunt. Zij droegen vrijwillig bij door te doen alsof ook zij woest waren op de onrechtvaardigheid. Later die dag liet één van hen weten: “Nu we weten dat jullie reacties betekent dat jullie er écht om geven…”
Bah, wat naar! Alsof wij – door onze verontwaardiging en afschuw – hiermee een test hadden gehaald, waarvan we niet eens wisten dat we die moesten halen.
Ik voelde me genaaid. En dat terwijl ik niet eens heb gereageerd. Ik heb geen boze like geplaatst en ook niet het bericht gedeeld.

Reageren verandert niets
Jaren geleden heb ik mezelf voorgenomen geen olie meer te gooien op het vuur van negativiteit. Wanneer ik reageer op negativiteit, dan word niet alleen ik, maar ook mijn hele netwerk hiermee geconfronteerd. Niet reageren is enorm lastig. Ik kan dan echt staan vloeken tegen het beeldscherm. Het is niet oké hoe sommige mensen zich gedragen, wat ze zeggen of wat ze doen, maar ik verander de wereld niet door mee te doen aan de vergiftigende werking van negativiteit. Het maakt het er niet beter op. Ik voel me er zelf ook niet beter door, ook al denk ik vooraf van wel. Als die reactie er staat, dan is de initiële druk misschien van de ketel, maar het onrecht is er niet mee veranderd. Het leed is gebeurd.

Het is een keuze
De media verandert niet, zolang wij niet veranderen. Als wij blijven reageren op negativiteit, zullen zij ons blijven verontwaardigen om zodoende hogere kijkcijfers te realiseren. De media is niet de slechterik in dit verhaal. De mens achter de media ook niet. Er is bewustwording nodig om te zien dat het anders kan. Verandering kunnen we zelf creëren.
Zoals Charles Groenhuijsen zegt: “Haal je focus weg van het negatieve en breng het naar het positieve, meer opbouwende. Mensen moeten zich realiseren dat pessimistisch zijn een keuze is. Maar optimistisch zijn is evengoed een keuze! Optimistisch zijn geeft je meer energie en met die energie kunnen wij een mooiere wereld maken.”

 

Het is bijna zover…!

Jeetje, wat is dit spannend!! Sinds 2017 werk ik aan mijn eerste boek en oktober is het dan eindelijk zover. Mijn boek, genaamd Gelukkig Groots, komt dan uit!
En omdat ik zowat uit mijn voegen barst van enthousiasme, deel ik hierbij alvast het voorwoord. Een tipje van de sluier.
Volg me via facebook of instagram als je op de hoogte wilt blijven. Vind ik stiekem ook heel erg leuk. 😉

Lieve lezeres,

We leven in een veeleisende tijd. We moeten carrière maken. We moeten voor onze partners en onze kinderen zorgen. We moeten duurzamer leven. We moeten slim met ons geld omgaan.
Er is veel om ons zorgen over te maken… De veiligheid van onze kinderen. De opwarming van de aarde. Het betalen van de rekeningen. Kan ik op mijn buurman bouwen? Is mijn regering wel te vertrouwen?
De hele dag door worden we opgezadeld met zorgen en het gevoel van moeten. Dit gebeurt door meningen, oordelen en verplichtingen via onze omgeving, onze vrienden en familie, maar ook via de media en onze zakelijke contacten. Niet alleen van buitenaf, maar ook onze eigen gedachten zitten vol met meningen, oordelen en verplichtingen.

Is het je opgevallen dat niets van wat ik hierboven schreef over jou gaat? Je herkent het misschien, maar het gaat niet over wie jij bent, diep van binnen. Het gaat niet over jouw dromen en verlangens.

We willen het allemaal goed doen. We willen er allemaal toe doen. We willen verschil maken in de levens van de mensen van wie we houden. We willen onze kinderen alles geven wat ze nodig hebben, en een beetje meer. En we willen slim, mooi, rijk, gezond en vitaal zijn.

Dé reden waarom we massaal lijden aan burn-out klachten? Dé reden waarom we zoveel kritiek hebben op onszelf en op de mensen om ons heen? We leiden niet het leven dat wij het liefst zouden willen leiden. We proberen onszelf decennia lang aan te passen naar wat we denken dat onze omgeving van ons verlangt, terwijl wij daar helemaal niet voor gemaakt zijn.
Het mag wat zachter. Het mag wat milder. Ware kracht is niet krampachtig door blijven duwen, maar zit in het loslaten, vertrouwen en bewust stappen zetten naar dat wat goed voelt.
Een ieder van ons is uniek. Een ieder van ons verdient het om te stralen. Stralen is iets wat we van nature doen, maar door alles wat we moeten zijn we dit verleerd. Het lijkt bijna alsof we geen tijd hebben om te stralen en dat is eeuwig zonde.

We verlangen naar perfectie. Dit verlangen zorgt ervoor dat het nooit genoeg is, dat we altijd méér willen. Het mag nog groter, mooier, beter.
Op zich is daar niets mis mee. Toch hebben we in onze tocht naar perfectie één cruciaal punt gemist. Het weten dat we al perfect zijn. We zijn al precies goed zoals we zijn. We hebben alles al in ons zitten, alleen zijn we ons daar (vaak) niet van bewust. Wat we missen, is de connectie met ons Grootse Zelf.
Ons Grootse Zelf is vertrouwen, liefde, evenwicht, wijsheid en kracht. Zij leeft volgens haar kernwaarden. Zij weet wie ze is. Zij zet haar maskers af. Zij omarmt haar imperfectie. Zij inspireert enkel omdat zij er is. Zij leeft in jou.

In dit boek staan vijf stappen, verdeeld over vijf hoofdstukken. Dit zijn:
– Leer jezelf kennen
– Focus op positiviteit
– Word een ambassadeur voor Liefde
– Leef in overvloed
– Verwacht dat je ervoor blijft werken (en waarom dat precies goed is)

Vijf manieren om thuis te komen. Ze zijn eenvoudig. Het is geen hogere wiskunde. Iedereen kan het. Dat is het fijne ervan. Deze vijf stappen versterken elkaar en ze zijn zeer krachtig als je ze implementeert in jouw leven.
De stappen staan in willekeurige volgorde. Net als het leven zelf ontdek je gaandeweg wat voor jou werkt en wat niet. Wellicht kom je erachter dat een bepaalde stap niet zoveel voor je doet en een andere juist onverwacht heel veel. En misschien kom je zelfs wel tot de formulering van een andere stap die jou helpt! Hoe geweldig zou dat zijn?

Ik adviseer je de tijd te nemen om de informatie tot je te nemen en de oefeningen uit te voeren. Zet je leermentaliteit aan. Zie het als een doe-boek. Dan haal je het meeste uit dit boek.
Verwacht dat het spannend en confronterend kan zijn, want groei is uit je comfort-zone stappen. Geef jezelf een pauze tussendoor als je merkt dat je daar behoefte aan hebt. Sommige oefeningen kunnen intensief voor je zijn. Het is misschien verleidelijk om door te lezen, maar als iets je raakt en je hebt er nog niet de woorden voor, gun jezelf dan een rustmoment. Zo creëer je het meeste effect op je eigen ontwikkeling. Groei is een voorwaarde van geluk, maar soms komt het pas na het even te laten sudderen. Het kan dan bijna niet anders dan dat je jezelf steeds vaker betrapt op nieuwe en hernieuwde inzichten.

Dit boek gaat over ontspannen jezelf zijn. Over de kracht van het vrouwelijke, de kracht en schoonheid van raakbaarheid in haar puurste vorm. Je bent zoveel meer dan de buitenkant en het is tijd om de wereld te laten zien wie jij bent, in al jouw glorie. Je bent niet langer een omhulsel van jouw grootsheid; je bént jouw grootsheid.
Als wij de tijd nemen om het contact met ons Grootse Zelf te herstellen, dan streven we niet meer naar gelukkig wórden, maar dan zíjn we gelukkig. We zijn goed genoeg, we hoeven onszelf niet te verbeteren. We zijn precies goed zoals we zijn, en waar we zijn. Ons Grootse Zelf is onze superkracht. Thuiskomen in ons Grootse Zelf is liefde ervaren zoals nooit tevoren.

Daarom heb ik dit boek geschreven. Ik deel met jou mijn leermomenten. Ik neem je mee in mijn schaamte en onmacht, maar ook in mijn ontdekkingstocht naar ware liefde. Ik wil je daarmee laten zien hoe het vinden en vasthouden van de connectie met jouw Grootse Zelf een proces is. Het is er niet van de ene op de andere dag. Het is als een vriendschap tussen twee mensen. Ook dat groeit met de jaren door alles wat je samen meemaakt.
Je hoeft niet te berusten in dat gevoel van “Is dit het nu?”. Nee. Ik hoop jou te laten zien dat er grootsheid in iedereen zit. Je hoeft alleen maar je ogen ervoor te openen.
Voor jou, fijne vrouw, omdat het tijd is de angst van het niet goed genoeg zijn los te laten. De wereld verlangt ernaar dat jij jezelf laat zien en laat liefhebben zoals je bent. Niet alleen door anderen, maar vooral door jezelf.

Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis dat ons het meest beangstigt.
We vragen onszelf af;
Wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn?
Maar waarom niet?
Je dient de wereld niet met valse bescheidenheid.
Er is niets verhevens aan jezelf klein te maken,
zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.
We zijn allemaal gemaakt om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de grootsheid, die in ons is,
tot uitdrukking te brengen.
Dit is niet slechts weggelegd voor een enkeling van ons,
maar voor ons allen.
Als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen de vrijheid dit ook te doen.

~ Marianne Williamson (vrij vertaald)

Kinderwens

Lief kleintje, mocht je uiteindelijk slechts een droom blijven, die misschien verandert naar een stukje ongewenst kinderloos in mijn ziel, dan schrijf ik nu deze woorden om me te herinneren aan mijn traject, en het feit dat ik het bewust en actief heb gelopen.

Een paar jaar geleden ben ik een traject ingestapt om te kijken of ik mijn kinderwens kon realiseren. Als single vrouw van ergens achter in de dertig was dit een heftige tijd voor mij. Mentaal, emotioneel en fysiek werd ik uitgedaagd mijn verdrietige en ook boze gedachten onder ogen te komen. Gedachten over waarom ik nog steeds alleen was. Maar ook kreeg ik te maken met het gevoel mijn wens te moeten uitleggen.

Lief kleintje, na het telefoongesprek met de zorgverzekering zat ik in een dip. Ik moest allerlei informatie aanleveren voordat ik nog maar te horen kreeg of de kosten vergoed zouden worden. Het stak me, omdat ik geconfronteerd werd met opnieuw het besef dat het niet op de gangbare manier was gelukt, maar daarbij ook nog moest verantwoorden waarom ik in mijn eentje voor jou zou mogen kiezen…

Ik wilde het goed doen voor mijn kindje. Ik wilde niet zwanger worden van een onenightstand. Ik wilde mijn kindje de mogelijkheid geven meer te weten te komen over mijn geschiedenis, maar ook die van mijn donor. Ik was bereid daar fors voor te betalen en was dankbaar dat een deel in ieder geval vanuit de zorgverzekering werd vergoed. Gelukkig kon de kliniek mij daarover wel duidelijkheid geven. Onderdeel van het traject was ook een gesprek met een maatschappelijk werkster.

Lief kleintje, ik had verwacht dat we zouden spreken over hoe ik tot mijn beslissing ben gekomen om in mijn eentje jou te gaan zoeken. Ik had verwacht dat de nadruk zou liggen op het gemis van een partner, en op toch een stukje verdriet hierom. Maar zo ging het niet.
In de auto terug naar huis voelde het alsof ik een heel boodschappenlijstje had gekregen. We hebben het gehad over de zwangerschap, over de bevalling, over jouw jeugd van baby tot tiener. Het was veel, erg veel informatie. En ik kon me niet aan het gevoel onttrekken dat een willekeurig zwanger geworden vrouw niet in dit stadium al met deze vragen en opmerkingen bestookt werd.

Ineens was daar weerstand vanuit een onverwachte hoek: mijn eigen lichaam. Ik raakte gefrustreerd en weer waren daar de gevoelens van het niet goed genoeg zijn. Ik raakte overspannen. Op dat moment heb ik het traject stop moeten zetten. Ik wist dat ik er niet voor mijn kindje zou kunnen zijn, als ik niet eerst aandacht gaf aan wat me nu tegenhield.

Ik ben met een ruk tot stilstand gekomen in mijn leven. Alles lijkt nu anders, ook al is er ogenschijnlijk niets gebeurd. Ik zie het pad voor me dat naar jou leidt, maar het is erg mistig. Ik zie geen andere wegen, alleen maar mist. Ik ben bang. Verdrietig. Onzeker. Gespannen. Wil ik het nog wel? Het is verwarrend. Het enige dat ik nu weet is dat ik stil wil blijven staan. Even niets. Het voelt alsof ik nog niet helemaal deze keuze heb geaccepteerd. Het voelt oneerlijk dat ik alleen ben en dit alleen moet gaan doen. Dus lieve schat… ik neem even een pauze.

Een jaar nadat ik startte, heb ik de kliniek laten weten te stoppen met het traject. Ik was erachter gekomen dat ik het niet alleen wilde doen. Mijn kindje is het gevolg van de liefde die ik heb met mijn partner. Als wij er allebei klaar voor zijn én ervoor kiezen, dan is er ruimte voor haar. En nu was die ruimte, net als die partner, er niet.

Ik kan er niet voor jou zijn, als ik er niet eerst voor mij ben. En ik ben er niet voor mij, liefje. Als ik nu door zou gaan, dan zou ik mezelf alleen maar meer pijn doen. Omdat ik me uiteindelijk zal gaan realiseren dat – doordat ik er niet voor mij ben – ik ook er nooit helemaal voor jou kan zijn. En dat kan ik niet verdragen.

Mijn kinderwens was niet zo sterk als het verlangen naar een partner. De droom van het kindje was groter dan de realiteit van het kindje gebaseerd op de situatie waarin ik nu zat. De liefde die ik voel voor mijn ongeboren kindje maakt dat het goed was om te stoppen. Ze heeft me laten zien wat er miste in mijn leven, en zonder daadwerkelijk fysiek in mijn leven te zijn heeft ze mijn leven veranderd.

Lieverd, ik heb zo gehuild, ik ben zo boos geweest, en ik besefte ineens dat het logisch was dat we vorig jaar niet nader tot elkaar kwamen. Mijn lichaam had me nog zoveel te vertellen; er was nog zoveel oud zeer dat niet mijn aandacht had gekregen. En nu wilde ik verder, en opnieuw mijn lichaam en haar pijn negeren. Liefdevol maar duidelijk accepteerde zij dat niet meer. Dat is wat ik jou ook wil vertellen, lief kleintje. Liefde is luisteren naar je lichaam. Liefde is vertrouwen hebben. Liefde is loslaten.
Dag, lief kleintje, ik stuur kussen naar de hemel en vertrouw op dat wat komt.

Dit blog is mijn meest persoonlijke tot nu toe. En met reden. Door het nieuws dat de minister heeft besloten de vergoeding voor vruchtbaarheidsbehandelingen zónder medische indicatie stop te zetten, valt voor veel alleenstaande en lesbische vrouwen met kinderwens hun droom in duigen. Zij vallen automatisch in de groep zonder medische indicatie. Met dit blog wil ik laten zien dat onze vrijheid om zelf te kunnen kiezen een daad van liefde is. Dit kán niet en mág niet in de handen van iemand anders komen te liggen. Wat de toekomst ook voor ons in petto heeft, vertrouw erop dat er een weg is naar jouw droom. Kies voor vrijheid. Kies voor liefde. En zet dan de volgende stap. ❤

Jaarthema

De start van het nieuwe jaar is voor mij het moment om een nieuw jaarthema aan te meten. Dit is iets waarmee ik ben geïntroduceerd tijdens het jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol, en wat me erg helpt focus te houden op wat dat jaar in het licht mag staan.

Hoe het allemaal begon…
Ik was in september 2016 ziek geworden. Officiële term: overspannen. Maar waar het op neer kwam, was dat ik op was. Er was geen stukje meer in mij over wat kon blijven doen alsof. 2017 stond daarom in het teken van zichtbaar worden. Niet langer een kameleon zijn en me overal en altijd maar aanpassen aan wat ik dacht wie ik zou moeten zijn, maar juist gaan ontdekken wie ik ben en waar ik voor sta. Het jaarthema dat ik daarbij formuleerde resoneerde tot in mijn ziel: LiefdeVolWaardig.

Wat er daarna kwam…
In 2018 ging ik een stapje verder. Ik had een jaar achter de rug waarin ik veel heb gevoeld, heb geaccepteerd en heb laten gaan. Maar ook een jaar waarin ik echt heb leren kennen én omarmen wie ik ben. Nu was het tijd om naar buiten te kijken en koos ik voor: Mrs. Magnetic! Voor mij ging dit jaar om een magneet zijn, het naar me toe laten komen van dát wat bij me past en bij me hoort. Open staan voor liefde door de Mrs. ervoor te plakken, maar niet te moeten zoeken vanuit een plek van tekort. Zelfs het uitroepteken had een doel, want door dit thema voelde ik me net een superheldin. Wat er ook op mijn pad komt, ik kan het aan!

Ik kan de wereld aan!
Dat dit de waarheid was, bleek toen ik aan het eind van 2018 terugkeek en zag wat er was gebeurd. Aan het begin van het jaar zat ik al acht maanden werkloos thuis. Ik ontdekte als eerste de kant van de magneet die afstoot. Energieslurpende mensen bleven weg. Banen die ik eigenlijk niet wilde, maar dacht wel te kunnen krijgen, wezen mij af. Of ik koos zelf voor een ander pad dat wat me werd aangeboden. In april werd ik benaderd door het uitzendburo en had ik ineens een baan waarvan ik nooit had gedacht ‘m te krijgen. Mijn netwerk breidde zich uit, en het ging allemaal zo moeiteloos. Het was vooral vrij en liefdevol en gewoon goed. En in december werd ik gevonden door een welkome, nieuwe en heerlijke Liefde.

Alles komt samen
En dit jaar heb ik gekozen voor: Samen. Dit voelt op alle vlakken precies de juiste. Samen staat voor mij voor liefdevolle rust en balans. Het is het bijeenbrengen van alles wat ik heb ik geleerd, wie ik ben en wat mijn dromen zijn. Alles samen laten komen tot het de realiteit is. Dit betekent mijn missie gaan leven. Maar Samen voor mij is vooral ook een kattenbelletje voor mezelf dat ik het niet alleen hoef te doen. Ik wil het niet eens alleen doen. Mijn missie niet, mijn leven niet. Samen is waar verbinding te vinden is. Samen is waar liefde en groei te vinden is. En ook op het gebied van de liefde is Samen een herinnering aan het verlangen dat ik heb en waar ik naar toe wil. Die fijne partner, die met mij door het leven wil. Met wie ik kan lachen, huilen, praten en slapen. Die man bij wie ik me geborgen voel, en die bij mij volledig zichzelf kan zijn.

Denk je nu: pff wat een gedoe..? Niets is minder waar!
Het leuke van een jaarthema is, dat zodra je deze hebt gekozen en ergens visueel hebt gemaakt, er eigenlijk niet echt meer iets mee hoeft te worden gedaan. Het is alsof er een mentale stempel van is gemaakt, en dat je die onbewust continu bij je draagt. En op de momenten dat er dan ineens even iets klikt, herinner je ‘m weer. Oh ja, dit is dus wat het jaarthema doet. Het werkt achter de schermen door. Hoe heerlijk is dat?! ❤

Missie: update

Inmiddels al weer even geleden heb ik mijn missie onthuld. Er is een heleboel gebeurd sindsdien en middels dit blog wil ik je graag even bijpraten.

De eerste versie van mijn boek is klaar. Mijn boek gaat over thuiskomen in jouw Grootse Zelf, in wie je echt bent met al jouw talenten en al jouw uitdagingen.
Momenteel zit ik midden in het proces van herschrijven, dankzij de uitgebreide feedback van een aantal geweldige betalezers. Voor de mensen die deze term niet kennen: Betalezers zijn lezers die jouw verhaal met een kritisch oog bekijken. Zij geven je feedback op verhaallijn, maar halen er ook tekstuele onjuistheden uit. Een betalezer maakt je verhaal beter. Simpel.

Ik heb in juni 2018 een verdieping in mijn missie mogen ontdekken. Iets nog groter dan alleen een boek, iets waarmee ik zoveel meer vrouwen zal kunnen bereiken. Er zijn zoveel ideeën waar ik nu mee rondloop en die krijgen straks alle ruimte om zich verder te ontwikkelen. Ik durf weer te dromen. Groots te dromen!

In mijn dromen zie ik oplichtende harten van vrouwen die echt in hun kracht zijn gaan staan. Ik zie dit overgaan op hun partners, geïnspireerd door de lichtheid en liefde die hun geliefden zijn gaan uiten. Ik zie het overgaan op hun kinderen, die het voorbeeld van hun moeder zijn gaan volgen. Het zijn geen valse beloftes, het is juist het loslaten van alle beloftes en weer leren luisteren naar je innerlijke Grootsheid. En die Grootsheid zit in een ieder van ons.
Mijn missie heb ik terug kunnen brengen naar een korte zin: Grootsheid is de norm! ❤

Kortom ik heb ontzettend veel zin om al mijn dromen waar te gaan maken, en ik ben dan ook al lekker op weg.

Maar net als ieder ander stuit ik soms ook op een onverwachte wegafzetting. Een moment waarop je plotseling op de rem moet trappen en vervolgens opnieuw jouw route moet bepalen.
En dat nét nu ik het laatste hoofdstuk van mijn boek heb geschreven. Dat juist nu mijn leven me laat zien waarom dit laatste hoofdstuk ervoor kan zorgen dat het erop of eronder wordt. Het verschil tussen de durfals, die hun Grootsheid omarmen, en de Grootse vrouwen die besluiten zich ervan weg te keren.

Mijn boek gaat over thuiskomen in jouw Grootse Zelf, in wie je echt bent met al jouw talenten en al jouw uitdagingen. Ik gun het iedereen dit gevoel te mogen ervaren, zodat ze weten waarvoor ze kunnen kiezen. Want dat is het: je kiest ervoor om thuis te komen. Velen van ons beseffen dit nog niet, maar het is echt waar. Jij bepaalt de route in jouw leven. Jij kiest ervoor om achter het stuur te zitten, of plaats te nemen op de bijrijdersstoel.
Ik blijf het zeggen omdat ik er zo ongelooflijk sterk in geloof. Wij zijn prachtig, liefdevol, sterk en mooi. Stuk voor stuk. Wij zijn Groots. ❤

Nature Quest (deel 3)

Vervolg van Nature Quest (deel 1) en Nature Quest (deel 2)

Ik werd wakker en voelde opnieuw de warmte tegen mijn rug. Mijn voeten voelden koud, dus die trok ik iets omhoog tot ik de warmte ook daar voelde. Ik had dorst en moest plassen. Eerst maar eens wat water. Ik bleef daarna nog even liggen. Het was lekker, zo’n droomloze slaap. Ik voelde me niet suf, maar wel heerlijk ontspannen. Eigenlijk wilde ik niet opstaan, maar ja mijn lichaam dacht daar anders over. Tijd voor een pitstop!

Ik wilde weer voor het raam gaan zitten, kijken naar de vogeltjes, toen mijn aandacht plots naar de weide ging. Direct voor het hek stond een pony. Ze keek me recht aan. Ik bleef staan waar ik stond en draaide me naar haar toe. Ik wilde haar niet afschrikken. Ze liet haar hoofd een aantal keren knikken en blies dan de haren uit haar ogen. Soms zette ze haar hoef even opnieuw neer. Het ging allemaal heel teder, alsof ze wilde zeggen dat ze me zag en dat ik dichterbij mocht komen. Heel voorzichtig zette ik een stap naar de deur. Weer knikte ze heftig en draaide toen even haar hoofd naar rechts waarbij ik zag dat ze me nog steeds aankeek. Ik deed de deur open en begon zacht tegen haar te praten. Ze was prachtig. Mooie lange blonde lokken en een zacht lichtbruine huid. Aan alles voelde ik dat dit een moeder was. Later bleek mijn gevoelens te worden bevestigd, toen een prachtig even mooi lichtbruin gekleurd veulen haar aandacht vroeg en zij zich weer van mij verwijderde.

Acht veulens heb ik van dichtbij mogen bewonderen die avond. Behalve de lichtbruine, waren er ook drie met een donkerbruin hoofd en een wit achterwerk met prachtige stippen erover. Er was een middelbruine, de kleinste van het stel. Er waren nog een aantal die zowel beige als bruin waren. En er was een beige gekleurd veulen met donkere, haast zwartgekleurde manen, die elke avond een race-momentje hield met het lichtbruine veulen. De volwassen dieren waren even prachtig. Twee schimmels, een blanke met een bruine broek aan, een witte met een donkerbruin hoofd en achterkant. Natuurlijk was daar ook de mooie merrie die mij naar buiten lokte en een dier dat haar evenbeeld leek, even mooi en rustig grazend. Er was een bruine merrie met zwarte manen en een bruin dier met lange lichtblonde lokken.

Een van de schimmels was een volhardende hengst. Keer op keer wilde hij op de zus van de liefdevolle moeder die mijn aandacht vroeg. En keer op keer kreeg hij nul op request. Hij briesde. Hij hinnikte. Hij galoppeerde. Alles om maar de aandacht te krijgen, maar ze moest er niets van hem. Zo rustig als ze stond te grazen, zo rustig liep ze ook van hem weg.
Het stel gaf me een mooi inzicht. De hengst wil iets en gaat er voor. Ook al is het moeilijk, ook al ervaart hij weerstand. De merrie was als het leven. Ze doet gewoon haar ding. Het gaat niet om wat de hengst wil. Het gaat om wat er is. Hoe ga je mee in wat er is? Geef je op, of zet je door? Welke wegen zijn er te bewandelen naar het geluk?

Dag drie brak aan. Na een nacht van slecht slapen en meerdere keren wakker te zijn geweest uit spannende dromen, voelde ik me slap. Ik had niet de fut om me aan te kleden en besloot eerst wat water te koken, en deze aan te lengen met agavesiroop. Ik was in de overtuiging geweest dat ik ahornsiroop had gekocht, zoals mij was geadviseerd, maar dit was het geworden. En ik zou het ermee doen.
Het moment dat ik de geur tot me nam, en de warme vloeistof door mijn keel gleed was heerlijk. Ik merkte dat mijn lichaam direct reageerde. Het leek wat op te peppen. Voorzichtig blies ik in de beker en nam ik nog een slok. Ik keek naar buiten. Hoe laat zou het zijn? Het was zo bewolkt dat er geen zonnetje te zien was. Voor mijn gevoel was het rond negen uur. Nog twaalf uur en dan zou ik worden gehaald.
Toen mijn beker leeg was, ben ik nog even gaan liggen. Dat voelde goed, om mijn lichaam even de tijd te geven de vloeistof te verteren.

Tegen de tijd dat ik in mijn kleren buiten stond, moest het toch al tegen elven lopen. Grappig hoe je een tijd bedenkt, terwijl er geen enkele indicatie is waaruit dit blijkt. Het was koud en ik besloot weer wat rondjes te gaan lopen. Ik had amper driehonderd stappen gezet, toen de regen mij vergezelde. Ik nam plaats onder het afdakje en genoot van de frisse geur die de regen met zich mee bracht. Het miezerde wat, maar de vogeltjes lieten zich opnieuw niet van de wijs brengen. Stilletjes keek ik hoe ze soms racend, en soms hippend door de hoge plukken gras hun weg vonden. Het was een mooi gezicht. Ook hier gaat het leven gewoon door.

Die middag zag ik een miniscuul uitziende varen. Het was waarschijnlijk gewoon een soort gras, maar ik werd er blij van. Het voelde zachter dat het eruit zag en ik besloot er voor te gaan zitten en een oefening te gaan doen. De oefening heet wijsheid van de natuur. In gedachten begon ik tegen de mini-varen te praten. Ik had een duidelijke intentie meegenomen. Ik wilde creëren. Een fijne baan. Een fijne relatie. Ik hoorde mezelf denken dat ik het zo graag wilde, maar dat ik niet wist hoe. Ik wilde gelukkig zijn. Ik wilde genieten van mijn werk. Ik wilde een relatie, maar was bang dat het er niet in zou zitten. Ik liep helemaal leeg. Alle gedachten die ik had over mijn intentie, bracht ik naar de mini-varen. Ik bleef heel even zitten. Had ik alles gezegd? Toen stond ik op en ging aan de andere kant van het plantje zitten. Ik sloot mijn ogen en wachtte. En toen kwamen daar de woorden: Stop met willen. Wees met wat er is. Alles is goed.
Het raakte me enorm en ik werd erdoor ontroerd. Het klopte. Ik was aan het vechten. Het was nog altijd niet goed genoeg. Het paste niet in wat ik verwachtte en daardoor wees ik het af. Maar het leven geeft je niet altijd wat je wilt. Het geeft je wat je nodig hebt.
Wees met wat er is. Dat is pas liefde.

De hengst hinnikte weer. Ik glimlachte. Het was hem weer niet gelukt, maar wat was het heerlijk dat hij het bleef proberen. En ik realiseerde me dat ongeduld alleen maar in je hoofd zit. Ongeduld bestaat niet in het oog van het universum. Het is het afwijzen van dat wat er is. Het is het niet accepteren dat je in een fase tussen ‘niet meer’ en ‘nog niet’ zit. Ongeduld zit in mijn hoofd en ik kan ervoor kiezen om mijn focus er niet op te leggen. Ik kan ervoor kiezen om te zijn met wat er is.

En zo heb ik mijn nature quest afgesloten. Met hernieuwde inspiratie om het leven te leven zoals het bedoeld is. Om meer te zijn in plaats van te doen. Om te genieten van wat er is, van wat ik doe en wat ik ervaar.

Dank je wel mooie krakende boom. Dank je wel hitsige hengst en ongeïnteresseerde merrie. Dank je wel mini-varen. Het was fijn om in jullie gezelschap te mogen zijn. ❤

 

 

Nature Quest (deel 2)

Vervolg van Nature Quest (deel 1)

Ik werd de volgende ochtend wakker van het licht en de vogeltjes, die luid tsjirpend de dag aankondigden. Verrast omdat ik geen moment wakker was geweest gedurende de nacht, en ik me eigenlijk best uitgerust voelde, draaide ik me op mijn rug. Het bed voelde nu heerlijk warm en ik wilde ‘m eigenlijk nog niet verlaten.

De grond voelde koud tegen mijn voeten en ik trok bibberend mijn slippers aan. Eerst maar eens naar de wc. Toen een grote slok water en ik vond dat het tijd was om me aan te kleden. De zon leek af en toe iets door de wolken te komen en ik kon niet wachten om weer buiten plaats te nemen.

Ik zou niet gaan eten deze dagen, maar ik merkte dat mijn lichaam er ook niet echt naar vroeg. Ik schonk mezelf een glas water aangelengd met citroen in en bereidde me voor op de zure smaak. Ik verwachtte dat ik het niet lekker zou vinden, maar mijn lichaam reageerde er goed op. Het was eigenlijk best oké, en gaf me voor nu precies wat ik nodig had.

Oké, schoenen en vest aan, jas dichtknopen, petje op en naar buiten. Ik legde twee handdoeken op de stoelen, die best wel koud aanvoelden en ging zitten. De pony’s waren helemaal achterin de weide. Ik zag ze amper en dus besloot ik naar het wolkendek te kijken. Dat stroomde traag maar zeker langs, des te hoger ik keek des te sneller ze voorbij dreven. Mooi gezicht, realiseerde ik me, ook al zag ik amper het blauw van de lucht.

De wind was er nog steeds en doordat de zon nog achter het huisje stond, zat ik in de schaduw. Ik verlangde naar een warmere plek. Een paar meter rechts voor het huisje lichtte het gras helder groen op. De zon liet me zien waar ik kon gaan zitten. Ik verhuisde mijn twee stoelen en mijn fles water en genoot van de komende momenten waarop de zon achter de wolken verscheen en mijn lichaam deed gloeien. En het waren slechts momenten, maar misschien juist door die korte periodes kon ik des te meer ervan genieten.

Hoewel ik geen idee van de tijd had, voelde ik aan mijn lichaam dat het op een gegeven moment wat meer nodig had. Ik besloot naar binnen te gaan en merkte opnieuw toen ik de deur achter me sloot dat ik wat verkleumd was. Ik schonk weer een glas water met citroen voor mezelf in en ging op de bank zitten. Grappig dat me toen pas opviel dat er een kleine verwarming aanwezig was. Die stond uit natuurlijk, maar dat was snel geregeld. Ik hield mijn handen ervoor en even stelde ik me voor dat ik bij een haardvuur zat. Wat was dat genieten. Ik keek uit het raam en zag een klein vogeltje met een zwart maskertje en een rood borstje. Driftig hippend en weer weg fladderend Toen was er een wat groter vogeltje. Mooi bruin met een beige buikje met bruine stipjes. Deze stak regelmatig haar kop naar voren en leek dan in de derde versnelling te gaan, een halve meter vooruit en toen weer tot een halt komend. En dan plots met haar snaveltje in de grond. Ze was aan het jagen, zo leek het. Geen idee of vogels dat doen. De wind nam weer toe, en ik genoot ervan om te zien hoe het de vogels niet deerde. Ze deden gewoon hun ding.

Later die dag zat ik buiten en moest ineens weer denken aan een artikel die ik eerder had gelezen. Over een vrouw met trombose. In de benen dan maar. Even wat bewegen. Ik stelde mezelf een uitdaging. Ik ga duizend stappen zetten op dit klein terras. Ik begon te tellen. Eerst liep ik gewoon, toen liep ik een tijdje met opgetrokken knieën en daarna liep ik zwalkend alsof ik telkens met twee mooie rondjes een x maakte. En telkens als ik bij de honderd kwam, deed ik extra vinger omhoog in mijn zakken. Naarmate ik dichterbij de duizend kwam, realiseerde ik me dat het eigenlijk best eenvoudig is je volledig te focussen op een ding. Ik genoot ervan dat ik deze tijd had voor mezelf dat ik dit soort onzinnige uitdagingen kon aangaan.

Ik voelde mijn lichaam lekker tintelen toen ik weer ging zitten en ademde even diep de frisse lucht in. Het viel me op dat de pony’s nog steeds ver weg aan het grazen waren en ik voelde me eigenlijk best erg moe. Ik keek naar de lucht, zoekend naar de zon omdat dat het enige aanknopingspunt was in het bepalen van de tijd. Ongeveer dan.

Ik vermoedde dat het ergens halverwege de middag was. Tijd om een dutje te gaan doen. Ik ging weer naar binnen en werd verwelkomd door de warmte van mijn huisje. Terwijl ik mijn schoenen uit trok en op het lege bed ging liggen, voelde ik de zonnestralen tegen mijn rug. En binnen no time was ik vertrokken.

~ Wordt vervolgd ~

Nature Quest (deel 1)

Het begon op een vrijdag. Een week voorafgaand. Ik begon met mijn koffiemomentjes te stoppen. Toch wel met wat pijn in mijn hart. Ik startte met groene thee drinken. Meestal zonder suiker, een enkele keer toch met een zakje zoetheid. Ik liet vlees staan. Ik nam nog een dag wat vis en daarna richtte ik me op groente als hoofdingrediënt van de maaltijd. Aardappelen nam ik al geruime tijd niet meer, omdat ik daar toch best vaak last van had nadien. Ik smeerde mijn broodjes met groentespread, en – omdat ik toch wel iets wilde smokkelen – leverworst. En ik dronk water, veel water. Voor mijn doen dan, want meer dan een liter per dag zal het niet geweest zijn.

Waarom deze ommezwaai in het eten? Ik bereidde me voor op de Nature Quest. Gebruikelijk zit je tijdens een Nature Quest een of meerdere dagen in het bos, maar dat is niet aan mij besteed. Ik heb vroeger vaak genoeg gekampeerd, en na de eendaagse Nature Quest vorig jaar wist ik dat ik het anders wilde doen. Dit was mijn variant: ik heb een natuurhuisje geboekt. Een prachtige klein houthakkershuisje, dat uitkijkt over een groots veld vol met bloemen. De wilde pony’s liepen vlakbij. Hoewel het onderdeel uitmaakte van een camping stond dit huisje ver genoeg bij de andere huisjes vandaan. Zo zou het echt een natuur-ervaring zijn.

Na een week voorbereiden was het zover. Ik werd door mijn zus naar de locatie gebracht. Het huisje had meer faciliteiten dan ik nodig had, en ik was vastbesloten om me er niet door af te laten leiden. Na het afscheid heb ik me zo warm mogelijk aangekleed en ben ik op de veranda gaan zitten. Uitkijkend over de weide. Elk voordeel heb zijn nadeel bleek mijn eerste inzicht. Want de pony’s waren er veelvuldig, met maar liefst acht dartelende veulentjes. Het nadeel was dat zij de bloemen in de weide al volledig hadden verorberd. Nou ja, dan maar genieten van het uitgestrekte groen. Aan beide kanten van de weide stonden hoge bomen. Hun bladeren ritselden door de toenemende wind. Het deed me denken aan een staande ovatie en ik glimlachte.

Ik had besloten te blijven zitten totdat het donker werd. Ik zag de zon ondergaan en was verrast hoe lang het daarna nog licht bleef. Langzamerhand begon ik steeds vaker te gapen en ik trok mijn benen naar mijn lichaam. Ik verkleumde wat en gooide mijn grote, heerlijke sjaal over mijn benen, en knoopte mijn jas nog wat verder dicht. De wind bleef aanhouden en links van me hoorde ik geregeld wat gekraak. Was het een boom, die zich tegen de wind verzette? Of was het een specht. Want het geluid leek niet gelijk te lopen met de volhardende wind.

Ik besloot toch maar naar binnen te gaan. Ergens wist ik dat de zon rond tien uur onder zou gaan en ik zat er nog een aardige tijd nadien. Geen wonder dat ik moe begon te worden.

Ik maakte me klaar voor mijn eerste nacht. Eerst even een toiletbezoek en daar bleek er geen toiletpapier meer te zijn. Toch meer een kamperervaring dan ik dacht, grinnikte ik, en ik pakte mijn zakdoeken. Hier zou ik het mee gaan doen de komende dagen. Geen probleem, ik kan best denken in oplossingen. 😉

Er waren twee bedden met beide een vrij dun dekbed erover. Als koukleum was ik dankbaar voor het tweede dekbed. Ik had een pyjama met lange mouwen meegenomen, maar ondanks al deze voorbereidingen heb ik het erg koud gehad die nacht. Ik trok mijn benen naar mijn borst en het dekbed zover ik kon over mijn oren. En toen wachtte ik. Tot de slaap zou komen.

~ Wordt vervolgd ~

 

Hersenspinsels

Recentelijk heb ik kernwaarden geformuleerd. Dit zijn de woorden die jou omschrijven, wie jij in al jouw grootsheid bent, waar jij voor staat. Wat ik echter als nog waardevoller heb ervaren, zijn de normen die hier aan gekoppeld worden. De normen functioneren als een handleiding hoe te leven naar jouw kernwaarden, dit is als het ware het gedrag dat hoort bij de kernwaarde. Als je je kernwaarden en normen duidelijk hebt, dan helpen ze enorm om keuzes te maken die bij je passen, maar ook om thuis te komen in wie je echt bent.

Neem mijn kernwaarde CREATIVTEIT. Deze is logisch voor een blogster en toekomstig auteur zou je kunnen zeggen, maar het staat voor mij nog meer voor het creatief denken wat me helpt de weg vinden naar mijn thuis. Naar mijn Grootse Zelf, de persoon die ik echt ben van binnen. CREATIVITEIT voor mij is anders omgaan met de gevoelens en gedachten die ik heb, die me weghouden van mijn Grootse Zelf, die me klein houden. En het gedrag dat daarbij hoort, de norm is IK SCHRIJF HET ERUIT. Al die belemmerende overtuigingen. Al die bullshit gedachten. Al die angsten. Ik schrijf het eruit, uit mjn systeem en uit mijn leven. Maar het eruit schrijven is moeilijk wanneer ik me rot voel. Want mijn angst houdt me in een neerwaartse spiraal, en daar lijkt de ruimte steeds kleiner te worden om me aan te zetten om te gaan schrijven.
En dan merk ik hoe goed de kernwaarden en normen ook samenwerken. Ik lees: IK VIND INNERLIJKE KRACHT DOOR MIJN RUIMTE TE NEMEN en IK DURF EN ZET DOOR. En dat betekent in dit geval zitten en schrijven, dat doet de spiraal van richting veranderen. Het wordt dan weer een opwaartse spiraal.
Neem het voorbeeld wat ik vanochtend schreef:

Ik weet dat ik onhandige gedachtes maak nu. Ik weet het. Maar het raakt me en dat verwart me. Wat zit erachter? Wat zeg ik tegen mezelf hierover? Ik heb er een oordeel over. Ik vind het stom dat het me raakt. Het stelt niets voor. Het is niet met opzet gebeurd. En toch… ik vind niet dat dit kan. Ik vind niet dat dit hoort, dat dit mag gebeuren, dat ik word opgezadeld met het resultaat. Ik vind dat ze geen rekening houden met mij, met mijn gevoelens van spanning. Waarom overkomt dit mij nu weer? Waarom denken ze dat ze zo met mij om kunnen gaan? Waarom gaat het nooit eens moeiteloos?
En daar is ‘ie weer. De moeder van al die gedachtes. ‘Ik ben niet goed genoeg.’
Zucht.
Oké. Als ik ‘m terug breng naar de kern… wat is dan een feit? Een feit is dat mijn werk morgen start in plaats van vandaag. Een feit is dat ik daar vanochtend van op de hoogte ben gesteld.
Dat dit nu moeilijk loopt, is omdat ik het moeilijk maak. Omdat ik er van alles van vind. Natuurlijk mag ik er geïrriteerd over zijn. Die gevoelens mogen er gewoon zijn, maar wat er ook gebeurt is dat ik het op mezelf ga betrekken en dat is niet oké. Mijn zelfwaarde heeft niets te maken met deze situatie. En dat ik dat wel mee laat wegen, is iets wat ik zelf doe en waar ik dus zelf verantwoordelijkheid voor heb te nemen. Ik kies ervoor hiermee te stoppen. En ik ga ook niet met een beschuldigende vinger wijzen. Ik ben geen slachtoffer. Ik herhaal: ik ben geen slachtoffer. Niemand doet mij iets aan. Het is de manier hoe ik kijk naar de situatie, die bepaalt dat ik me tekortgedaan voel.
Nee, het is niet leuk om het zo laat te horen. Het is niet leuk na een nacht van woelen, na elk uur zowat op de klok te hebben gekeken, na een opbouw van spanning. Het is niet leuk na bijna een jaar geen werk te hebben gehad. Het is niet leuk na een laatste ervaring waarbij het misging. Natuurlijk voel ik spanning. Dat is heel normaal. En natuurlijk is dit dan gewoon rot. Maar dat is dan ook alles.
Al het andere is gewoon bullshit. Het zijn manieren waarop ik mezelf weer klein maak, waarop ik bewijs denk te hebben gevonden van dat ik niet goed genoeg ben. En ja, ook dat begrijp ik wel. Dat stukje binnenin mij, die deze zogenaamde bewijzen heeft verzameld, is bang. Ze probeert me te beschermen. Ze probeert me veilig te houden binnen mijn comfort zone.
En wat ik morgen ga doen – mijn nieuwe baan – is ver buiten mijn comfort zone. Dat wist ik vanaf het moment van de rekentest al. 😉 Ik ben mezelf aan het stretchen. Ik ben nieuwe bewijzen aan het zoeken van mijn nieuw hervonden ik. Ik ben niet meer de vrouw die zich altijd maar aanpaste. Ik ben niet meer de vrouw die zichzelf dwong om te zijn wie ze dacht dat anderen vonden dat ze moest zijn. Ik ben niet meer de vrouw die omviel.
Ik ben sterker, slimmer en grootser dan mijn bange ik durft toe te geven. Mijn bange ik mag vertrouwen op mij. Ze mag de teugels laten vieren, want ik ben meer thuisgekomen in wie ik echt ben. En vandaag ga ik mijn onverwachte vrije dag vullen met genieten.
En morgen..? Morgen komt morgen wel. ❤

Het werkt! Ik voel me veel lichter en blijer, terwijl er in feite niets aan de situatie is veranderd. Nou ja… niets… Mijn gedachten over de situatie zijn 180 graden gedraaid en daarmee is dus eigenlijk alles veranderd. I love it! ❤

Energie (deel 2)

Je geeft en je geeft en je geeft, maar waarom krijg je er niets voor terug? Dat is de gedachte die bij mij overheerste. Lees het eerste deel van dit blog hier.

Realisatie
In een prachtig gesprek sprak ik mijn gevoel uit en besefte ik dat het niet stroomde omdat ik mezelf niet toestond om echt te ontvangen. Om te genieten van wat er terugkwam, om even stil te staan bij wat er werd gezegd en werd gedaan. Ik wuifde het weg, ik vond het niet bijzonder, zelfs normaal, en mijn gesprekspartner liet me inzien dat het alles behalve normaal was.
Echt ontvangen is als de intense, warme ervaring van zonnestralen op je huid. Ik was alsmaar onderweg naar de volgende bestemming, en nam niet de tijd om stil te staan en te ervaren. En dus stopte ik met lopen. Ik heb mijn blik naar boven gericht, mijn ogen gesloten, mijn armen gespreid en heb diep ingeademd. Ik heb het ontvangen. Alle complimenten, alle knuffels, al het enthousiasme. En dat veranderde alles.

Een nieuwe fase is aangebroken
Dit jaar maakte ik de zin opnieuw af. “Geld is… fijn. Het geeft me rust.”
Ik besef dat ik in een nieuwe fase ben aangekomen. Ik vertrouw volledig op de stroming van de liefde. Nu is het mijn kracht die de aandacht krijgt, waar ik de focus op heb. Het mezelf niet langer klein houden, maar het laten zien van wie ik ben. Mijn grootsheid. Ik geef mijn kracht weg, ik laat het zien door het schrijven van mijn eerste non fictie bestseller. Ik ben ermee door te ervaren dat grootsheid betekent dat ik er mag zijn met alles wat ik denk, voel en ben. En ik ontvang het van mijn omgeving in de vorm van een stevige fundering van acceptatie en waardering.

Je kunt niets geven wat niet al van jou is
Wat ik nu weet is dat ik in overvloed leef. Ik ben geen miljonair, er staat geen cent méér op mijn rekening, maar ik ben rijker dan ooit tevoren.
Ik ontvang in overvloed. Ik sta met mijn armen wijd open en ik geniet ervan. Ik geef mijn liefde gul, ik geef mijn kracht gul. En ik kan het blijven geven, omdat ik het ontvang. Het is een eindeloze stroom van ontvangen, ermee zijn en weggeven.

En geld?
Maar hoe zit het dan met geld? Je kunt niet eindeloos geld blijven geven, want daar zit nu eenmaal een stop op. Als je het niet breed hebt, hoe krijg je dan deze energie weer aan het stromen? Ik hoor het je denken, en ikzelf vind dit ook best nog een lastig gegeven. Juist omdat geld zo concreet, zo tastbaar is. Maar wat ik heb ervaren is door het geven van mijn liefde en het geven van mijn kracht, dat ik geld heb mogen ontvangen en ermee heb mogen zijn. Een kaartje met daarin verstopt een geldbiljet, omdat de afzender mij nog een jaar vol met persoonlijke groei gunt. Een prachtig kerstpakket door een liefdevolle samenwerking van mijn netwerk. Een vriendin die mijn portemonnee wegdrukt en zegt: “Ik betaal dit wel.”

Laat het stromen
De eerste stap die ik heb gezet om overvloed te creëren, is door te geven. Het lijkt een bizarre eerste stap als je bedenkt dat ik in die tijd een gevoel van tekort had. Waarom zou je in hemelsnaam iets weggeven als je zelf al zo weinig ervan hebt?
Geven voelt goed. Ermee zijn is de uitdaging: de gedachte dat het weg is en daaropvolgend het besef dat je er niets mee hebt verloren. Je bent er niet op achteruitgegaan. Je bent nog steeds dezelfde persoon. Durf vast te houden aan dit idee, laat de energie stromen en je zult je rijker voelen dan ooit tevoren.