Hersenspinsels

Recentelijk heb ik kernwaarden geformuleerd. Dit zijn de woorden die jou omschrijven, wie jij in al jouw grootsheid bent, waar jij voor staat. Wat ik echter als nog waardevoller heb ervaren, zijn de normen die hier aan gekoppeld worden. De normen functioneren als een handleiding hoe te leven naar jouw kernwaarden, dit is als het ware het gedrag dat hoort bij de kernwaarde. Als je je kernwaarden en normen duidelijk hebt, dan helpen ze enorm om keuzes te maken die bij je passen, maar ook om thuis te komen in wie je echt bent.

Neem mijn kernwaarde CREATIVTEIT. Deze is logisch voor een blogster en toekomstig auteur zou je kunnen zeggen, maar het staat voor mij nog meer voor het creatief denken wat me helpt de weg vinden naar mijn thuis. Naar mijn Grootse Zelf, de persoon die ik echt ben van binnen. CREATIVITEIT voor mij is anders omgaan met de gevoelens en gedachten die ik heb, die me weghouden van mijn Grootse Zelf, die me klein houden. En het gedrag dat daarbij hoort, de norm is IK SCHRIJF HET ERUIT. Al die belemmerende overtuigingen. Al die bullshit gedachten. Al die angsten. Ik schrijf het eruit, uit mjn systeem en uit mijn leven. Maar het eruit schrijven is moeilijk wanneer ik me rot voel. Want mijn angst houdt me in een neerwaartse spiraal, en daar lijkt de ruimte steeds kleiner te worden om me aan te zetten om te gaan schrijven.
En dan merk ik hoe goed de kernwaarden en normen ook samenwerken. Ik lees: IK VIND INNERLIJKE KRACHT DOOR MIJN RUIMTE TE NEMEN en IK DURF EN ZET DOOR. En dat betekent in dit geval zitten en schrijven, dat doet de spiraal van richting veranderen. Het wordt dan weer een opwaartse spiraal.
Neem het voorbeeld wat ik vanochtend schreef:

Ik weet dat ik onhandige gedachtes maak nu. Ik weet het. Maar het raakt me en dat verwart me. Wat zit erachter? Wat zeg ik tegen mezelf hierover? Ik heb er een oordeel over. Ik vind het stom dat het me raakt. Het stelt niets voor. Het is niet met opzet gebeurd. En toch… ik vind niet dat dit kan. Ik vind niet dat dit hoort, dat dit mag gebeuren, dat ik word opgezadeld met het resultaat. Ik vind dat ze geen rekening houden met mij, met mijn gevoelens van spanning. Waarom overkomt dit mij nu weer? Waarom denken ze dat ze zo met mij om kunnen gaan? Waarom gaat het nooit eens moeiteloos?
En daar is ‘ie weer. De moeder van al die gedachtes. ‘Ik ben niet goed genoeg.’
Zucht.
Oké. Als ik ‘m terug breng naar de kern… wat is dan een feit? Een feit is dat mijn werk morgen start in plaats van vandaag. Een feit is dat ik daar vanochtend van op de hoogte ben gesteld.
Dat dit nu moeilijk loopt, is omdat ik het moeilijk maak. Omdat ik er van alles van vind. Natuurlijk mag ik er geïrriteerd over zijn. Die gevoelens mogen er gewoon zijn, maar wat er ook gebeurt is dat ik het op mezelf ga betrekken en dat is niet oké. Mijn zelfwaarde heeft niets te maken met deze situatie. En dat ik dat wel mee laat wegen, is iets wat ik zelf doe en waar ik dus zelf verantwoordelijkheid voor heb te nemen. Ik kies ervoor hiermee te stoppen. En ik ga ook niet met een beschuldigende vinger wijzen. Ik ben geen slachtoffer. Ik herhaal: ik ben geen slachtoffer. Niemand doet mij iets aan. Het is de manier hoe ik kijk naar de situatie, die bepaalt dat ik me tekortgedaan voel.
Nee, het is niet leuk om het zo laat te horen. Het is niet leuk na een nacht van woelen, na elk uur zowat op de klok te hebben gekeken, na een opbouw van spanning. Het is niet leuk na bijna een jaar geen werk te hebben gehad. Het is niet leuk na een laatste ervaring waarbij het misging. Natuurlijk voel ik spanning. Dat is heel normaal. En natuurlijk is dit dan gewoon rot. Maar dat is dan ook alles.
Al het andere is gewoon bullshit. Het zijn manieren waarop ik mezelf weer klein maak, waarop ik bewijs denk te hebben gevonden van dat ik niet goed genoeg ben. En ja, ook dat begrijp ik wel. Dat stukje binnenin mij, die deze zogenaamde bewijzen heeft verzameld, is bang. Ze probeert me te beschermen. Ze probeert me veilig te houden binnen mijn comfort zone.
En wat ik morgen ga doen – mijn nieuwe baan – is ver buiten mijn comfort zone. Dat wist ik vanaf het moment van de rekentest al. 😉 Ik ben mezelf aan het stretchen. Ik ben nieuwe bewijzen aan het zoeken van mijn nieuw hervonden ik. Ik ben niet meer de vrouw die zich altijd maar aanpaste. Ik ben niet meer de vrouw die zichzelf dwong om te zijn wie ze dacht dat anderen vonden dat ze moest zijn. Ik ben niet meer de vrouw die omviel.
Ik ben sterker, slimmer en grootser dan mijn bange ik durft toe te geven. Mijn bange ik mag vertrouwen op mij. Ze mag de teugels laten vieren, want ik ben meer thuisgekomen in wie ik echt ben. En vandaag ga ik mijn onverwachte vrije dag vullen met genieten.
En morgen..? Morgen komt morgen wel. ❤

Het werkt! Ik voel me veel lichter en blijer, terwijl er in feite niets aan de situatie is veranderd. Nou ja… niets… Mijn gedachten over de situatie zijn 180 graden gedraaid en daarmee is dus eigenlijk alles veranderd. I love it! ❤

---